Siyonizm; dünyanın başına bela olmaya, tüm beşeriyete , bilhassa Müslümanlara karşı korkusuzca düşmanlığını, nefretini, hasmane tutumunu sürdürmeye devam etmektedir.
7 Ekim 2023 yılından bu yana takındığı tavır, sergilediği vahşilikler, tarihin hiç bir döneminde kaydedilmemiş cinai katilliklerdir. Doğmamış ceninlere, doğmuş bebelere, annelere, yaşlı babalara varıncaya kadar top yekün imha hareketleri değil insanlığın, tüm mahlukatın nefretine sebep olan katilliklerdir.
Tabii ki bu hususta Müslümanların ihmali, vurdum duymazlığı içler acısıdır. Halbu ki, bu şer odaklı çember, husumet, bir gün kendilerini de ateş altına alacak, kendilerine de karşı top yekün imha hareketleri başlayacaktır.
Dün Gazze’de başlatılan imha hareketi bu gün yön ve hedef değiştirip Lübnan’da da imha hareketleri başlatılmıştır. Böylesi imha hareketi, Lübnan’la,Şam’la nihayete ermeyip, Türk topraklarına karşı da musallat olacaktır. Kahrolasıca ” Arz-Mev’ud” yalanı nihayete erinceye kadar ilanihaye devam edecektir.
Konumuzu ilgilendiren bir mevzu olan Endülüs tarihine ait bir anekdotu burada sizlere arzetmek istiyorum:
” Endülüs Devleti’nin son halifesi kucağında çocuğu, yanında eşi ve cariyeleriyle ülkesini bırakıp Cebelitarık’tan Fas’a geçtiği esnada ağlamış. ‘ Vah, vah! Ülkem düşmanların eline geçti, bir gün yine bu ülkeye dönebilecek miyim? ‘ diye kucağında oğlu ile ülkesine göz yaşları içerisinde son kez bakmış.
O esnada karşı dağın bir mağarasından derilere bürünmüş Robinson’a benzeyen bir yaşlı çıkmış. Arapça olarak, “İbki eyyuh’el -meliku’s -sâkitu !” ( Ey düşen kral! Ağla, mülküne ağla; çünkü sen onu erkekler gibi koruyamadın, bugün sana kadınlar gibi ağlamak düşer!) demiş ve şöyle devam etmiş.
” Gülmek, hayatın gündüzü; ağlamak da hayatın gecesidir. Her gündüzün bir gecesi, her gecenin bir gündüzü vardı. Benim dört yavrum vardı. Allah’tan sonra benim dayanaklarım onlardı. Yaşlılık anıma bana ekmek getirecekler, elimden tutup beni gezdireceklerdi. Bu çocuklarımı aldınız, kardeş kavgasında, birer birer öldürttünüz. Şehit olmadılar ki onlarla övüneyim. Bana bırakmadınız ki yaşlığımda onlara dayanayım. Yedi yıldan beri bu mağarada şu gördüğün manzarayı görmek için bekliyorum. İşte ilâhî adaletin tecellisidir. Kardeş kavgasına düştünüz, ilmi bıraktınız, nefs-i emmareye uydunuz ve her şeyinizi kaybettiniz. İlmi, bilimi, ülkeyi kaybettiniz.”
Endüülüs halifesinin kucağındaki o çocuk 20 sene sonra tebdil-i kıyafet yaparak Kurtuba’ya gelmiş. O sarayları gezerken doğduğu saraya gelmiş, Oradaki odaya da onun adını vermişler. Odanın önündeyken ağlayarak bağırarak kimliğini açıklamak durumunda kalmış, Yakalamışlar , engizisyon mahkemelerinde idam etmişler.
O kitapta diyor ki eğer bu gün Kurtuba’ya yolun düşer de oradaki Müslüman mezarlığına uğrarsan Müslüman mezarlığının yola bakan tarafında kırmızı mermerden yapılmış bir mezar görürsün. Floranda Filip adında bir rahibe, halifenin oğlunu, kellesini bedeninden ayırarak oraya gömdürmüştür.” ( Mehmet Savaş, İlme Adanan bir ömür, sayfa: 410-411)
Dolayısıyla, günün Müslümanları, birliklerini kaybetmişler, kimi Amerikancı olmuş, kimi İngiliz yanlısı, hiç biri diğerini desteklemiyor, mal varlıklarını ona buna peşkeş çekmektedirler.
Gazze Müslümanları topluca katledilir iken, Lübnan’a bombalar yağarken, Suudi krallığı, Mısır, Suriye, Irak, Yemen, Bae, Kuveyt , Katar ve diğerleri ne yapmaktadırlar?
Allah korusun!.. Sanırım, bu bela Türk topraklarına da sıçrayacak, aziz milletimizi bu çıkmaz belaya sürükleyecektir. Çünkü, her şeyin bir neticesi bulunmaktadır. II. A. Hamid’in ruhaniyeti , S. Eyyubi’nin imanı, Kanuni Süleyman’ın, Yavuz’un bize bıraktığı miras bunu gerektirmektedir.
Netice olarak;
Siyonizm belası ve musibeti dur durak bilmeden hareket etmektedir. Freni patlamış kamyon gibi her önüne geleni ezip geçmektedir.
Onun içindir ki, Müslümanlar ” Ben olmalı” kendilerine dönmeli, biz olmaları lazımdır” Geri kalmışlığın, ayrılığın, çekişmenin sebepleri araştırılmalı, birlik yolunda birleşmeleri elzemdir.
Birbirleriyle didişmek, hasmane tutumlar, içten çökertmeye çalıışmak iyi bir netice vermeyecektir. Korkarım ki, sonumuz Endülüs’e benzeyecek, sonumuz Bosna -Hersek olacak ve Kuzey Kıbrıs Cumhuriyeti gibi yalnızları oynayacağız! .Çünkü, korkunun, korkmanın ecele bir faydası bulunmamaktadır. .
Kuzey Kıbrıs’ dünyaya tanıtmalıyız. Onu kabullenip, bağımsızlığını haykırmalıyız.. Batı alemi Güneyi kabul ederken, biz niçin Yaşasın Kuzey milleti demiyelim ki? Rabbimiz!.. Tüm Müslümanara dayanışma, kardeşlik ve Kur’anî düsturlar lütfeylesin!.. Selam ve dua ile..
*
Şerafettin Özdemir
