Dünyada en çok ezilmiş, eziyet çekmiş, sefil ve mağdur olmuş bir milletiz!.. Seksen beş milyon nüfuz kitlesini bir bir geziniz, sorunuz, soruşturunuz ki, neler duyacak, neler işitecek ve nice yaşanmış gerçeklerle yüzleşecek, kimi zamanlarda hüngür hürgür ağlamak zorunda kalacaksınız!..

     Yemen türküsünü her defasında dinler, hüzünlenir, ağlamaktan kendimi alamam.  Çünkü,

     Dört asır Yemen topraklarına can vermiş, kan dökmüş milletiz!.. Sonuç ise, emperyal ülkelerin kışkırtması ile Mehmetçiğin karnı deşilmiş, şehid Mehmed’in karnında altın aranır olmuştur. Bu sebeple,

     Yemen’in en çok acısını tatmış, yıkıntıyı yüreğinde hissetmiş bir Yemen şehidi torunuyum.

     Dedem Zor Ahmet , Afşin İlçesi Karagöz köyünde çiftçilik yapan, tarlalarını, bağını, bahçesini ekip biçen bir insandır.Dürüst, namuslu, vatanını, milletini seven, devletine saygılı bir Müslümandır!..

     Aile yapısı olarak, eşi Döndü hatun, üç oğul olan Yemliha, Durdu ve Muharrem ile beraber iki kızı olan Habibe ve Nuriye’den müteşekkil  bir aileye sahipti.

     Gelin görün ki, Devlet-i Aliye ; askere çağrıda bulunduğu zaman vatan vazifesini yapmak üzere Yemen çölünün yolunu tutmuş, yaya yapıldak ayağındaki çarığı ile çöl yollarına düşmüş bir kahramandır.

     İşte, olanlar o tarihten sonra olmuş, felaket, yalnızlık, garibanlık, sahipsizlik ve kimsesizlik o tarihten sonra hissedilir olmuştur.Geniş araziler, bağ ve bahçe sahipsiz kalmıştır.

     Tabii ki, bunu fırsat bilen köyün ağası, bağın, tarlanın ve bahçenin emlak vergisini bahane ederek, geride kalan insanların mal ve mülklerine el koyarak, zimmetine geçirmiştir.

     ” Kışlanın önün de  redif sesi var,

        Bakın çantasında acep nesi var, 

        Bir çift kundurayla bir al fesi var.

           Burası Hoş’tur, yolu yokuştur,

            Giden gelmiyor, acep ne iştir!” 

     Bu hazin türküyü herkes sevmiş, severek, hislenerek, ağlayarak dinlemiştir, Mustafa Kemal Atatürk, Turgut Özal, Türkeş ve benzeri devlet adamları gönülden dinlemişlerdir!..

     Hakikaten, millet olarak Yemen diyarlarına tam tamamına dört yüz bin asker göndermiş bir milletiz!.. Ama, ne acı ki, giden gitmiş, gidenler bir daha sılasına, vatanına dönmemiştir.

      Yemen sınırlarını beklemişler, ezanların okunmasına sebep olmuşlar,  bu hizmetin neticesinde ise, arkadan hançerlenerek karınları deşilmiş, altın aranmıştır.

     Ahh kör talih!.. Merhum Zor Ahmet dedem şehitlik  şerbeti içmiş,  sılada bekleyen yakınları boşa beklemişlerdir!. Gelmemiş,  köyüne bir daha dönmemiştir.

     Arkadaşı tarafından getirilen fotini, fesi ve bir küçük bohçası yakınlarına teslim edilmiştir. Hane halkında ağıt, göz yaşı, feryat, figan ayyuka çıkmış, bu acılı ağıt halende bitmemiştir.

     Resmi kayıtlarda ismi geçmektedir. Hatta, Afşin İlçesi Nüfus Dairesinde kaydı mevcuttur. Rahmetli Nüfuz memuru Mustafa Köş, durumdan beni haberdar etmiştir.. Allah rahmet eylesin!..

    Ama, ne acı ki, üzülerek ifade edeyim ki, Milli Savunma Bakanlığı yazılarıma bir türlü cevap verme tenezzülünde bulunmamıştır.

     Umarım ki, Bakanlık bu mes’eleyi deşifre ederde merhum Dedemden bilgi almış oluruz!.Şehid torunu olarak, lütfedilecek ” Şehitlik şiltini” almaktan onur duyarım!..

     Çünkü, hanemiz, ailemiz halen bedbin, halen yaslıdır ve yas tutmaktadır!.. Bu yasımızın azıcık da olsa, dinmesi, azalması için yetkili makamların ilgi ve alakalarını bekliyorum!..

     Netice olarak;

      Milletimiz duyarlı, vatan aşkı ile yorulmuş bir millettir!. Çünkü, binlerce Ahmed, Mehmed, Mustafa ve benzeri isimle çağrılan yiğitler, kimi Yemen’de, kimi Gazze’de, kimi Filistin’de, kimi Trablusgarp’da cennete uçmuşlardır!.. Makamları nur  olsun!..

      Halen de, ülkemiz dahilinde olsun, sair ülke sınırları içerisinde görevli bulunsunlar, bir kör kurşunun, bir iman azgını sefilin atacağı mermi ile  sınır boylarını beklemektedir!.

      Bendeniz, hisli, duygusal bir insanım!.. Bir şehid haberi duyduğumda. haberlerde dinlediğimde dizlerimin bağı çözülür .takatım kesiliyor, kımıldayamaz duruma gelmekteyim!..

     Onun içindir ki, Afşin’in namlı şairi, Hayati Vasfı Taşyürek ağabeyin ” Tuna yandı ben ağladım”  şiirini okudukça, dinledikçe, betim benzim solmaktadır!

     Çünkü, Batı yollarında kara yolculuğu yaparken,Budapeşte’yi, Viyana’yı geçerken , Sofya’yı geçerken hep bunu düşünürüm.

     Son sözler olarak, vatan, millet, bayrak, din, iman için toprağa düşmüş yiğitlerimizi  saygı ile, hürmetle, Fatihalarla anar, makamlarının cennet olmasını niyaz ederim!..

*

     Şerafettin Özdemir