-Zafer burçlarında görmeyi beklerken;     
zindanlarda sararan bir neslin hazanı-

Ufuk çizgisinde Kıble’yi bulan,
Besmeleli sevdâlarda durulan,
Hem Yavuz kesilip, hem Yunus olan,

Alperenim yıllar geçti, gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.   

Takvimde yapraklar tükendi bir bir,
Zaman ihtiyarlar, mevsimler eskir,                       
Umut; beklemeye can veren iksir                            

Ebâbiller kondu göçtü, gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.
 
Darbelerden darbe yedim; kin gördüm,
Soygun gördüm, zulüm gördüm, kan gördüm,
Bir “On İki Eylül” bir hazan gördüm;                         

Vatanı çok sevmek suçtu (!) gelmedin; 
Kardelenler çiçek açtı,  gelmedin.

Hedefe varırken,*“Sen dur!”* dediler,
“İşte Taş Medrese, buyur!” dediler,
Zulmü getirdiler,*“Huzur!”* dediler…

Şahmaranlar zehir saçtı, gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.

Kendimin, kendime isyânıydı bu,
Aldığım darbenin bir yanıydı bu,
Bir yaprak dökümü zamanıydı bu,

Gök ekini süngü biçti, gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.

Gecelerin seherine diz çöktüm,
Narçiçeği şafaklarda ter döktüm,
Gelir diye yollarına çok baktım,

Eylül’ün de hükmü geçti, gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.

Güneş’te üşüdüm, gölgede yandım,
Çile tezgâhında kirden aklandım,
Bir kaç damla gözyaşında saklandım,

Umutlarım bir bir uçtu, gelmedin
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.    
                 
Efkârım artar da ağlarım bâzan,
Mihrican vurgunu Eylül’de vatan,
Sehpâya giderken,
“O Dokuz Fidan”,

Zaman, karanlığı seçti, gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.

*

  12 Eylül 1984
Dr. Mehmet GÜNEŞ