Talihsizliğe bakınız ki, millet tarihimiz de. üç ihlas bir fatiha okuyarak ölüleri kurtarmak, ellerimizi yüzümüze sürerek rahatlamış, kendimizi bahtiyar etmiş bir milletiz.

        Bu kavramlar, hayatımızın her yanını, her anını meşgul etmekte, bunu yapmakla da mutlu olmaktayız. Evimizden çıkarken, yolda yürürken, otoda seyahat ederken, tarlamızda çalışırken, her namazın akabinde bunu yapmakla büyük bir mükellefiyetten kurtulduğumuzu zannetmekteyiz.

      Evlerde okunan hatim merasimlerinde, camilerde tertip edilen hatim seanslarının ardından mutlaka hem hocamız, hemde cemaatımız bu işlevi yapmış, ellerini yüzlerine sürerek mutlu bir şekilde mescidlerden ayrılmışız.

        Mevlid icraatlarından sonra, kaside ve na’t faslından sonra hemen üç ihlas ve bir fatiha okuyarak merasimlerimiz renklenmiş, ölü ruhlarını memnun ederek, kabirlere doğru nefesimizi sallıyarak kulluk görevimizi yapmış bulunmaktayız. Onun içindir ki;

     ” Ölmüşlerimizin ruhuna Fatiha okumak, onların ” El  aman, yok mu bize bir Fatiha gönderen?”  diye yalvaran, kabir azabından muazzep ruhlarını bir nebze olsun  şâd etmek için okunan ” Üç ihlas, bir Fatiha” , Evliyanın aziz ve mübarek  ruhlarından, her yerde hazır ve nazır olan ruhaniyetlerinden istimdat etmek, onlardan müstefid olmanın yanında sütten çıkmış ak kaşık kadar masum kalır. 

     Gerçi ölmüşlere değil, dirilere ihlas/tevhid/Allah’ı birleme lazımdır. ” Senden başka kimseden yardım istemeyiz. Bunu yapmayı sana en büyük saygısızlık biliriz”  demesi gerekenler, dirilerdir. Amma dediğimiz gibi dinimizi bir ölüler dini haline getirme genlerimize yerleşmiştir. 

     İhlas suresinin anlamı nedir. Muhatabı ölürler midir? Yoksa gözleri hala açılmamış diriler mi?  İhlas tam bir tevhid manzumesidir. 

     Tüm insanlara duyur ve de ki; O Allah Bir’dir. Biricik’tir. Eşi, benzeri yoktur. Emsalsizdir. Niteliklerini , sıfatlarını kimseye dağıtmamıştır, paylaşmamıştır. Yaratan tektir, Onun dışındakiler yaratıılmıştır ve asla ona benzemez. O da hiçbir şeye benzemez!

     Allah Sameddir. Bölünmez bir bütündür. İçine hiçbir şeyin girip, çıkmadığı sert, tek parça , son kaya gibidir. O’dan dışarı ilahi bir cevher, ruh vs. çıkmaz. O’dan evren sudur etmemiştir. Vahdet-i vücud yalandır. Herkesin ihtiyacını gideren, ama kimseye muhtaç olmayan Seyyid’tir. 

     Âlemlerin Efendisi’dir. Hayy’dır. Kayyum’dur. Kâinatın dışında Arş’ına oturmuş, uzak bir Tanrı değildir. Mülk ve Melekût âlemini, Gayp ve Şehadet âlemini, bütün bir var oluş âlemini sevk ve idare eden, Razık, Müdebbir, Rahman ve Rahim olan , Dünya Âhiretin yegâne Mâliki’dir. Yardımcıısı, vekili, halifesi, sevgilisi, kızı, oğlu olmayan Alemlerden müstağnî olan ezel ve ebed sultanıdır. 

     O doğmamıştır; Doğanlar, ölenler nasıl ilah olabilir? Zamanı yaratan ve Zamandan münezzeh olan O Allah’ın başlangıcı -sonu olur mu? 

      O doğurulmamıştır Hâlık olan, mahlûka benzer mi? O yaratılmışların tâbi olduğu fizik-kimya kanunlarına bağlı olur mu? Kanunları var eden, kanunların mahkûmu olur mu? Doğurulan biri Tanrı olur mu? Doğurulan, aciz bir tanrı bu muazzam büyüklükteki Kâinatı yönete bilir mi? Öyleyse bu  Kâinatın Halıkı yaratılmamış, doğurulmamış olması icap eder. 

      O’nun dengi tek bir şey yoktur. O Ulûhiyetini kimseyle paylaşmamıştır. 

     Üç ihlâstan sonra Fatiha’ya bakalım; Hamd/tüm övgüler ,Bütün evrenlerin Rabbi olan, onları besleyen -büyüten, yaşatan-öldüren , ağlatan-güldüren Allah’a mahsustur. Rahmandır. Rahmeti kendine farz kılmıştır. Rahim’dir. Tüm yaratıklarına sonsuz merhametiyle muamele eder. Dünyanın olduğu gibi, Din gününün de tek Mâlikidir. Orada Kimsenin Şefaati geçmez. Adalet’li yagılamasına kimseyi karıştırmaz. İlahlarınızın  ne burada ne de orada sözü geçer . 

      Yalnızca sana kulluk eder., sana itaat eder, sana ibadet ederiz. Yalnızca senden yardım dileriz. Senden başka Mabud mu var ki, o yardım etmeye muktedir  olsun! Ne Nebi’den Ne Veli’den ne de Melek-i Mukarreb’ten yardım isteriz.

     Bizi dosdoğru yola ilet! kendilerine nimet verdiğin, Peygamberlerinin, Salih kullarının yoluna. Her şeyin dengede olduğu, her türlü aşırılıktan uzak olan yola! Ümmet-i vasatın yoluna! Senin kendilerine kızdığın , Yahudileşenlerin yoluna değil! Senin sapıklar olarak nitelediğin Hristiyalaşanların yoluna değil!” ( Saadettin Merdin)

      Tüm bu ifadelerden anlıyoruz ki, bu iki mübarek sureler genellikle ölülere, ölmüşlere gönderilmektedir. Mes’elenin aslına rucu edecek olursak görmüş oluruz ki, ne bu iki surede, ne de diğer surelerde ölülerle ilgili bir lafız, bir kelime, okunabilir ifadesine rast gelmek mümkün değildir.

      Çünkü, Kur’anî anlamlardan korkan toplumlar, çareyi mezarlara okumakta bulmuşlar, ihlası ölü ruhlarına okumakta sanmışlardır. Oysa, bu gidişattan ne ölüler müstefid olmuşlar, nede okuyanlar..

     Netice olarak;

      Bu çirkin Kur’an dışı hal ve davranışlardan kurtulmak için Müslümanların Kur’an’ı okumaları, anlamaları ve hayatlarında tatbik etmeleri gerekir.

     Bilhassa, aziz Kur’an’ı mezarlık kitabı olmaktan kurtarmalıyız. Mezarda yatanlara değilde ölüyü mezara götürüp gömen insanlara okumalıyız. Kur’an’ı, ölü kitabı yaparsak, bu mes’elenin bu zamana kadar önünün alınmadığı gibi, eski sapkın, çirkinlikler aynen yaşanacak, ölüye telkin, münker-nekir hikayeleri, ölünün başına tokmak vurulması hikayelerinin önü arkası alınmayacaktır.

       Akabinde. ölü ölür ölmez, yetmiş bin tevhid seansı devam edecek, mezar kazanlara, yıkayanlara, suyunu dökenlere , yedisi, kırkı, elli ikinci senaryosu alıp başını gidecektir. Sonra da. ölü ruhlarına gümbür gümbür okunan mevlit törenleri mideleri bozacak, ölüye verilen paralar, ücretler ölü sahibini canından bezdirecektir.

       Dolayısıyla, Fatiha suresini, üç ihlası ölülerden ziyade dirilere okumak en büyük yaşantımız, inancımız, tatbikatımız olmalıdır. Allah, böyle yapanları makbul eylesin. Selam ve dua ile…

*

     Şeerafettin Özdemir