“Onlar ki; ayaktayken, otururken ve yatar haldeyken Allah’ı anar, göklerin ve yerin yaratılışı üzerine tefekkür ederler: ” Rabbimiz! Bütün bunları anlamsız ve sonuçsuz yaratmadın! Yücelikte eşsizsin! Bizi ateşin azabından koru!” ( Âl-i İmran sûresi, âyet 191)

     Bu ayeti kerimeden şunu anlıyoruz: ”  Her zaman ve her durumda… Zira insan geometrik açıdan bu üç düzlemin dışında bir düzlem yoktur. Allah’ı anmak, Allah’ı sürekli gündemine almak, O yokmuş gibi düşünmemek, konuşmamak, yaşamamak ve sonuçta Allah’ın gündeminde kalmaktır. 

     Hayat biz olmasak da anlamlı. Biz fark etmedik diye hayat anlamını kaybetmez. İnsanın farkı, hayata anlam verdiği için değil, hayata verilen anlamı keşfettiği içindir. ” 

     Bilindiği üzere, kainatta bulunan her mevcudun bir yaratılış sebebi, gayesi ve hikmeti vardır. Yeryüzünde dolaşmakta olan, gezen karıncadan tutunda, gökyüzünü süsleyen, taa ötelerden insanlara cilve yağdıran yıldızlara, galaksilere, güneş’e ve ay’a kadar her varlıkta bir yaratılış gayesi bulunmaktadır.

     Yukarıda ayette belirtilen bilgilere müsteniden, kâinatta bulunan hiç bir varlığın boşuna yaratılmadığını , her yaratılmışın bir varoluş sebebi ve hikmetinin bulunduğunu ifade etmektedir.

     Başka ayeti kerimelerde Yüce Rabbimiz, evrendeki varlıkların yaratılmışların ve hadiselerin gayelerini bildiriyor: ” Yer yüzünü ( sizin için) tarifsiz bir beşik kılmadık mı? ” ( Nebe sûresi, âyet 6). ” Dahası, salkım saçak bahçeler ( yetiştirelim diye). ( Nebe sûresi, âyet 16)

     Ayeti kerimelere bakınca, kainatın yaratılış ve varoluş gayesinin bu noktada yoğunluk kazandığını müşahede ediyoruz. Mezkür gaye de, insan için  yaratılmış olduğudur. Güneşin doğuş ve batışındaki beşere yönelik bir gaye ve bir amaç bulunmaktadır. Bir kere gökyüzünün sayısız yıldızla, galaksi ile süslenmesinde, ışıl ışıl parlamasında , yağmurun, karın yağmasında, üzerinde yaşamış olduğumuz dünyanın dönmesinde , günlerin, haftaların, ayların ve mevsimlerin birbirini takip etmesinde hep aynı gaye bulunmaktadır.

     Diğer bir düşünce ile, kâinat her varlık ve olaylarıyla insana adanmıştır. Yeryüzünden insanı kaldırdığınız zaman evreni de kaldırmış olursunuz. Yani, evren, insan ile mana kazanmakta , bir kıymet, bir değer ifade etmektedir. Kainatta yaratılmış her varlığın bir yaratılış amacının olması, bir anlamda yüce Allah’ın birliğini, varlığını isbat eden delllerdendir. Bu hususta,

     Ünlü İslam filozofu İbn-i Rüşd, bu hususta şöyle demektedir: ” Bu dünyada bulunan varlıkların karakter ve tabiatını araştırınca onların,sanki insan için insanın varlığını devam ettirmek için yaratılmış olduğunu görürüz. Bu alaka, gaye ve dengenin gelişigüzel, rastgele bir tesadüf neticesinde olması mümkün değildir. 

     Belki bu denge ve uyum, insana verilen kıymet ve önemi herşeyin ona hizmet ve faydalı, olma gayesini hedef alarak, müstakil, irade ve kudret sahibi bir varlık tarafından yaratılmış olduğunu gösterir. Gece ile gündüz, ay ile güneş, mevsimler, göklerln yaratılışı, yağmurun yağması , denizler, karalar, otlar, ağaçlar, hayvanlar,toprak, su, hava, ateş hülasa herşey insanın yaşamasına, rahat ve saadetine hizmet için yaratılmıştır. Bu şüphe götürmez bir hakikattir.” ( A. Arslan Aydın, İs. İnançları ve fel. say. 207-208)

     ” Şimdi Bizim sizi boş yere ve amaçsız yarattığımızı; daha ( hesap vermek için) Bize döndürülmeyeceğinizi sanıyorsunuz, öyle mi?” ( Mü’minûn sûresi, âyet 115)

     Bu ayeti kerime ışığında, Müslümanlar yaratılış gayesini düşünmeli ve her şeyden bilgi sahibi olmalıdır. Şu muazzam kainatın uğruna yaratıldığı ve mevcudat içerisinde en güzel biçimde yaratılan insanın da bir yaratılış gayesinin olması gerektir. O halde, insanın yaratılışındaki gaye ve hikmet nedir?

      Böylesi bir soruya verilecek yanıt ise, insanın kafa, beyin yapısına, yaşama ve sair varlıklara yaratılmışlara bakış açısını, dünyada olup biten olayları değerlendiriş tarzını meydana koyacaktır. Bu da ictimai yapının şekli, modeli ve çalışması üzerinde hakim rolü oynayacaktır.

     Biz insan oğlunu yaratan Yüce Rabbimiz olduğuna göre, onun varoluş sebep ve hikmetini de en iyi bilen O’dur. O halde aziz Kur’an’a ve O’nun mübelliği olan Rasulullah (sav)’in sünnetine, hadislerine bakmak zorundayız.

     “ Ey insanlık! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize kulluk ediniz ki takvaya erişesiniz!” ( Bakara sûresi, âyet 21 )

     ” Ey!” diye başlayan tüm cümleler ” çağrı” ( nida) cümlesidir. Her çağrıda iki taraf bulunur: Çağıran ve çağrılan. Kur’an’ın bir çok yerinde olduğu gibi burada da çağıran Allah, çağrılan tüm fertleriyle insan cinsidir. Nida, muhataba olur. Nida, çağıranın çağrısını duyacak kadar yakın olana yapılır.

     Nida, çağıranla çağırılan arasındaki samimiyet ve tanışıklığa işaret eder. Nida, mutlaka suale cevap ya duaya icabet gerektirir. Nida eden Âlemlerin Rabbine insana düşen ” lebbeyk” demektir.

     Yukarıda  zikredilen ayeti kerime; kulluğun önem ve kıymetini ortaya koymaktadır. Takva ise, yüce Allah’tan korkarak, bilinen-bilinmeyen, büyük-küçük  bütün günahlardan sakınması , Allah’a ortak koşmaktan kaçınması, yedek ilahlara inanmaması, Allah’ın razı olacağı işlere kendini vermesidir.

     Müslümanın Allah’a inanıp emirlerine bağlanması, dünyada yaşar iken yapmış olduğu her davranıştan, her eylemden, bütün fillerden hesaba çekileceğini bilmesi, mesuliyet duygusunun verilmesinde birinci derecede öneme haiz bir mevzudur. Çünkü,

     Sosyal yapının kanayan yaraları adaletsizlik, zalimlik, zulüm, kan davası gütmeleri, faizcilik, gasp, anarşizmin her çeşidi gibi huyların temelinde sorumluluk duygusundan mahrum insanların bulunduğu ve yaşandığı bir gerçektir. Allah’a iman edip, O’nun huzurunda bir gün hesaba çekileceğini bilen, inanan insanın başkasına zulmetmesi , yalan, riya, hile, hiç yere kan akıtma, ırz ve namusa tasallut gibi toplumun huzurunu bozacak fiillere yönelemez. Şu ayeti kerimeye dikkatlice bakalım:

     ” Kim zerre kadar iyilik yaparsa onu ( ilahi kayıtta) görecektir. Kim zerre kadar kötülük yaparsa , onu ( ilâhi kayıtta) görecektir.” ( Zelzele sûresi, âyet 7-8)  Bu ayeti kerimeler, insan eylemlerinin tümünün kayıt altına alındığını, dahası Allah’ın atlatılamayacağını , unutan ve uyuyan biri olmadığını ifade eder.

     Aziz Kur’an’ın mütercimi olan Rasulullah (sav) de, bu hususta şöyle ferman etmektedir: ” Tehlikeyi doğrulukta görseniz de, doğruluğu araştırınız. Zira kurtuluş ancak ondadır.” ( Hadis)

     Sevgili peygamberimiz (sav); insan ve mümin olmanın ve namuslu yaşamanın yollarını göstermiş, fıtratımızın gaye ve hedefini izhar etmiştir. Rabbe inanan, varoluş gayesini bilen, sorumluluklarının idraki içerisinde olan insan, toplumun huzur ve barışı için , ictimai kanayan yaraların sarılmasında , sosyal kalkınma ve gelişmenin temin edilmesinde , ayrıca doğanın ve içinde bulunanların korunmasında , insanlığın barış içerisinde yaşaması için üzerine düşeni yapmalıdır.

      Günümüz dünyasında yaşamaktayız ki, bir hiç uğruna masum insanların canı yanmakta, kanı akmaktadır. Gelişen teknoloji, insanlığın refah ve huzurunu teminden çok çok uzaktır. Oysa, insanın yaratılış gayesi bilinmiş olsaydı, ne kan dökülecek, nede silahlar insanların beyinlerinde patlamış olacaktı!..  Şu ayeti kerimeye dikkat edelim:

     ” Eline yetki geçtiği zaman da yeryüzünde fesat çıkarmaya, insanın ürününü ve neslini yok etmeye çalışır: Ama Allah fesadı sevmez. ” ( Bakara sûresi, âyet 205)  Ayette geçen fesat kelimesi, günümüz dünyasında yaşanan anarşizm, terör, bozgunculuk ve türlü toplumsal kokuşmadır.  Aslında, fesat, bir şeyin doğal halini bozmak, onu doğasından ve yerinden etmektir.

      Netice olarak;

     Yaratılış gayemiz insan olarak, dürüst, müttaki bir şekilde Allah’a kulluk yapmak, onun emrettiği yoldan, istikametten sapmamaktır. Zaten,

      İnsana düşende iyilik, iyi yolda yürümek, iyiliği teşvik ve tavsiye etmektir. İnsan varlığının devam etmesi, sıratı müstekim yolunda, bilincinde yürüyerek bu yoldan sapmamaktır.

     İnsan, yaratılış gayesini anladığı, bu yolda yürümek için bilinçli bir birey olduğu zaman, sokaktaki kötülükler kalmayacak, sokakları kan revan içersinde bırakan vahşiler müsait ortam bulamayacaktır.

      Mühim olan gayeli olmak, gayeli mümin olarak yaşamaktır. Mümin odur ki, haddi aşmayacak, mütecaviz tutum ve davranışlarda bulunmayacak, çok çok okuyacak, başta aziz Kur’an’ı baş ucu kitabı bilecek, sünnet yolunu takip edecek, bunu yapmış olduğu vakit görülecektir ki, sokaklar dup duru, asude ve huzurlu olacaktır.

     Herkes birbirini kardeş bilecek, kardeşce yaşama  metodunu takip edecektir. Bunu yapmış olduğu an müşahade edilecektir ki, yollar dup duru, sokaklar, meskun yerlerde huzurlu, camiler lebalep dop dolu, herkes çok çok okuyor, bilhassa Kur’an yolunda ömürler tüketilmekte, gayesiz, düşüncesiz bir insan bulunmamaktadır..

     Rabbimiz!,,, Bu aziz milletin yâr ve yardımcısı olsun, ayağına bir çakıl taşı bile dokundurtmasın!.. Selam ve dua ile…

*

     Şerafettin Özdemir