” Ey insan!.. Allah’la birlikte başka bir ilâh edinme! Sonra kınanmış olarak bir köşeye atılıp orada bir başına kalakalırsın.” ( İsra sûresi, âyet 22)
” Zira senin Rabbin, başkasına değil yalnızca kendisine kulluk etmizi emreder. Bir de ana babaya iyilik etmeyi… Eğer onlardan biri ya da ikisi senin yanındayken yaşlanırsa, sakın onlara “Öf!” bile deme ve onları azarlama! Aksine onlara gönül okşayıcı şeyler söyle!” ( İsra sûresi, âyet 23)
Bu ayeti kerimelerle, yüce Allah’ımız doğrudan insana hitap etmektedir. İnsan soyunun ait olduğunun delili, aynı ilkeyi tekrarlayan müteakip ayetteki ” Lâ ta’budunun çoğul gelmiş olmasıdır.
İsra sûresi, 23 ncü ayeti kerime de zikredilen anne ve babaya davranışa herhangi bir istisna getirilmezken . Lokman sûresinin şu ayeti kerimelerinde de şöyle emredilmektedir:
” Nitekim ( Allah şöyle buyurur): ” Biz insana anne babasına ( iyi) davranmasını emrettik. Annesi onu ağır acılara katlanarak karnında taşıdı ve onun sütten kesilmesi iki yılda gerçekleşti. Şu halde ey insan! Bana, ve anne babana şükret ( Ama sonunda ) dönüş yalnızca Banadır!” ( Lokman sûresi, âyet 14)
” Yine ( Allah): ” Eğer hakkında bilgi sahibi olmadığın bir şeyi Bana ortak koşman için seni zorlarlarsa , asla onlara itaat etme! Yine de onlara şu ( geçici) dünyada iyi davran ve yönünü Bana dönenlerin yolunu izle! En sonunda elbet Bana dönenlerin yolunu izle! En sonunda elbet Bana döneceksiniz ve yapıp ettiğiniz her şeyin ( gerçeğini) size bir bir göndereceğim” ( diye buyurur). ( Lokman sûresi, ayet 15)
Zikredilen bu ayeti kerime meallerinden şu hakikatleri öğrenmemiz mümkündür: Allah Rasulü’ne Mekkeli inkarcıların yönelttiği ” Ebeveyni evladından ayırıyor” suçlamasına dolayısıyla cevap verilmiş olmaktadır.
Bilindiği üzere, çocuğun annesine zorunlu olarak bağımlı olduğu dönemi ifade ettiği gibi, zımnen annenin kendini toparlama süresini de ifade eder. Onun içindir ki,
Anne-baba ile ilgili tavsiye sürecinde yer alan ilk ayet bu olsa gerektir. Bunu 15 nci ayet ile dengeleyemeyen mü’min gençleri uyaran İsra 23 ve Ankebut 8. ayetler izler. Âyet Mekke’de yeni vahye iman eden gençlerle onların aileleri arasındakii inanç çalışmasına dengeli ve ahlâkî bir çözüm sunmaktadır.
Formül bellidir.: Anne-baba için Allah’ın ve O’nun Rasulü’nün hukukunu çiğnememek , fakat bunun dışında onlara iyi davranmak. Tüm bu açıklamalardan şu gerçeği anlamak lazımdır:
Yüce Allah’ın yarattığı her varlığın, Allah’ın izniyle göreceği bir görevi bulunmaktadır. Çünkü, ışık aydınla, ateş yakacak, su söndürecektir. İncecik omuzlarında kaf dağından daha yüce ve ağır bir emaneti taşıma yükümlülüğünde olan beşer, kendini yaratan Allah’ı bilmek ve onun hudutlarını Allaah’ın çizdiği bir yaşamı yaşamak gibi çok büyük, önemli, olmazsa olmaz kabul edilen çok şerefli bir vazifenin sahibidir.
Aziz Peeygamber efendimiz Hazreti Muhammed (sav), İslam davasının en mükemmel temsilcisi olarak oortaya çıkmıştır. ” Bu gün, bunalım ve buhranların bataklığında çırpınan ve çırpındıkça da batan insanlık Allah Rasulü (sav)’i tanımak, ona inanmak ve onu örnek almak zorundadır.
Bu da ancak varlığımızın sebebi hikmeti olan Hazreti Muhammed (sav)’i temsil eden Allah dostları, bilginlerin ona ulaşan yolları üzere olmakla mümkün. Dolayısıyla,
Günümüz dünyasında insanlık bir çırpınış, bir imdat beklemenin içerisinde çırpınıp durmaktadır. Diriltici bir nefes mesabesinde olan bilginler, ilim adamları, ehli Kur’an, aziz Kur’an’la haşir neşir olmuş İslam aydını kimseler kollarını sıvamaları, nerede bir imdat, bir çığlık sesi duyuyorsalar oraya koşmalı, yaşanan, yaşanmakta olan bunalımlara, çözümsüzlüklere çözüm olmalıdırlar.
Ehl-i Kur’an insanlarımız, her biri birer ” diriltici nefes” olmak zorundadır. Elde Kur’an, dilde Kur’an, kalp ve gönüllerde, kafalarda dolu dolu Kur’an’la insanlığın içerisinde bulunduğu çaresizliği, kimsesizliği telafi ederek, insanları davalarıyla bütünleştirecek, inançlarıyla bütünleştirdikleri takdirde, görülecektir ki, sokaklar temizlenmiş, kirden, pisden eser kalmamış olacaktır.
Yeter ki, inanan insanlar görevlerini bihakkın yapmış olsunlar, batılın, asılsız iddiaların üzerine üzerine yürümüş olsunlar. Bu yapıldığı takdirde, sokaklardaki ezan düşmanlığı nihayete erecek, ” cünüpde gezeriz, sevişirizde” sapkın iddialarının peşinde koşan yavuklar nihayete ermiş olacaktır.
Netice olarak;
İnsanımıza düşen görev ulvi ve önemlidir. Batılın çıkan sesini hakkın sesiyle bastıracak, insanlık ” Her şey Allah ve her şey Allah’a doğru” idealini bayraklaştıracak, nesiller, yarınlara ümitsiz, bedbaht bir şekilde nazar etmeyecektir.
” İnmemiştir hele Kur’an, bunu hakkıyla bilin;
Ne mezarlıkta okunmak, nede fal için” diyen merhum Akif’imizi dinleyeceğiz, onun yaşantısını örnek alarak, onun gibi düşünmeye onun gibi Kur’an’ı temsil ettiğimize inanacağız.
Aksi halde, Müslümanlar; üstlendikleri görevin ehemmi mühim olduğunu idrak edemezlerse, her tarafta hurafe, efsun, cin kovalama, efendi hazretlerini kutsallaştırma bedbahtlığından kurtulamayız.
Bu mühim hizmetleri hayata geçirmiş olduğumuz an, temaşa edilecektir ki, insanlığın yüzü gülmüş, batıl; hak ile yeksan olarak mahvı perişan duruma düşecektir.
İnsanlarımız, Kur’an davasıyla bütünleştikleri an görülecektir ki, yarınlar bizim olacak, batıl, bu kutlu yolda yaşama imkanı bulamayacaktır.
Rabbimiz!.. Bu aziz millete acısın, merhametini eksik etmesin!.. Bu gün, yarın kalkınmış, zengin olmuş, kalkınmış eğitimini heba etmesin!”.. Selam ve dua ile…
*
Şerafetin Özdemir
