Aziz milletimiz, tarihi süreç içerisinde, Maraş İstiklal Mücadelesi gibi nice badireleri yaşamış üstesinden gelmiş, “ Maraş bize mezar olmadan, düşmana gülzar olmaz” dedirtmiş ulu bir şehrimizdir.
Yıllardan beri, daha doğrusu kendi kendimi bildiğimden bu yana, Maraş’a gittiğimde, Ulu camiide Cuma namazı kılmadan, verilen vaaz , minberde okunan hutbeyi dinlemeden kendimi huzurlu, mutlu hissettiğim olmamıştır.
Bilhassa, Ulu camiide, minberin önüne oturur, Türk-İslam bayrağını aşkla ve heyecanla seyreder, Rıdvan hocanın ruhaniyetini sanki döneminde yaşar gibi hissederim. Onun gür sesi, içimde, beynimde, kalbimde yankı yapar ve ” Kalesinde Fransız bayrağı dalgalanan bir yerde cuma namazı kılmak caiz değildir” heybetli, gür sesini duymuş olurum.
İl Müfttülüğüne; her ne zaman ki uğramış olsam, merhum Rıdvan hocanın salonunun önünde onu selamlamadan, ruhuna Fatihalar okumadan geçmem vaki değildir.
İşte, K. Maraş İl’i, böylesi bir İl’dir. Sütçü İmam merhumun düşman üzerine mermi yağdırdığını düşünür, onun sonradan bir nesli, bir torunu olarak selam çakmadan geçmem mümkün değildir. Ruhu şad, makamı cennet olsun!..
O dönemin, diğer bir kahramanı, yiğit insanı Arslan beyi yad etmeden, ona saygı duymadan geçmem, göz ardı etmem mümkün müdür? Dolayısıyla,
Yirmi iki gün ve gecede başarılan, düşmanın toz duman edilmesi, sadece Maraş merkezine ait bir yiğitlik değildir. Afşin pehlivan misüllü insanlarını, Elbistan bahadırlarını, Göksun ve Andırın’ın bükülmez bileklerini unutmayalım.
Tüm bu çekilen eziyetler, direnişler, dirençler niçin olmuştur biliyor musunuz? Bayrağımız gönderden indirilmesin, vatanın hiç bir yerine düşman ayağı basmasın, okunan ezanlara dil uzatılmasın, heyecanla, heybetle okunan İstiklal marşımız okunmaya devam etsin içindir!..
Maraş’ı anlamak lazımdır!..
Maraş mücadelesini, yiğitliğini, alicenaplığını, kahramanlığını taa eskilere, hemde sahabe devrine ve dönemine götürmek lazımdır. Daha olmadı, Ashab-ı Kehf yiğitlerinin küfürden imana, puta tapmaktan Allah’a yöneldiklerini, 309 yıl sonra yeniden dirildiklerine götürmek lazımdır.
Her K. Maraş’lı yiğit insan, kendini Yemliha bilmeli, Afşin sokaklarında, iman iman diye haykırmalıdır. Onun içindir ki, K. Maraş’ı anlamak, bilmek, tarihine vakıf olmak için, güreş meydanlarında, davulcunun ” Köroğlu” ritmine dayanamayıp, hasmını bir bir yere indiren, Çapar Eşe’nin Durdu pehlivan, Ala, Kara, Topal Ali, Mehmet Karahan, Bekir Böke vs. olmak lazımdır.
- Maraş’ın sevda yüklü kervanına katılmak, karışmak için, Hayati Vasfi, Mahzuni, Necip Fazıl, Erdem Bayazıd, Karakoçlar vb. coşkun ruhları tanımak lazımdır. Onlar ki, Müslüman Türk edebiyatını yüceltmişler, şiir şiir, destan destan dimağ ve beyinlere zerketmişlerdir.
- Maraş bölge itibariyle, çok çok anlatılması yaşanması tarihine bihakkın inilmesi gereken, bilinmesi lüzumlu bir İl’dir!.. Öylesi, 22 süren mücadele ile yetinmek, orada kalmak mümkün değildir. Ukkaşe (ra) olmak, fert fert her Maraş’lı ferdin ” Ökkeş!” ismini kuşanması tarihi bir zarurettir.
- Maraş’ın kurtuluşu, havası, suyu, Âhir dağı, Âli kayası, Ilıcası, İçmesi, Ayran dedesi yaşamaya, anlatmaya değer mıntıkalardır. Emevi kralı, Muaviye’nin sevdasını, onu Afşin Ashab-ı Kehf’e getiren aşkı, sevdayı, düşünceyi bilmek bir zorunluluktur. Onun ünlü komutanı Mesleme yiğidini okumak tarihi bir sorumluluktur.
Onun içindir ki, Maraş’ı, K. Maraş yapan erdemi tanımak, o şuura ermek her Müslümanın işi, gücü, uğraşı olmalıdır. Bekir Böke merhumun elli yıl önceki, eski Otobüs terminali yerinde, bir Cumhuriyet festivalinde halkın, onun soyunup dolaşmasını istediğini, onunda bu arzuyu geri çevirmeyip, sadece gövde gösterisi yaptığını unutmamak lazımdır.
Her K. Maraş’lı genç, İmam-Hatip sıralarından geçmiş, tedrisini yaşamış imanlı erler, nasıl Ali Haydar Kireççi hocayı, Necmettin hocayı, Hüseyin Bahar ve benzeri imanlılar kervanını kim unuta bilir ki?
İlk kurşundan bu yana 102 yıl geçti!..
İlk kurşunu sıkan Mıllış Nuri’ler, Sütçü İmamlar, Arslan beyler, minberden haykıran Rıdvan hocalar ve benzeri hasbiler, bu günde unutulmamış ve unutulmayacaklardır!.. Şayet unutulursa, onlar Fatihasız bırakılırsa, yazıklar olsun o bedbahta demekten başka söz bulamıyorum!.
Netice ve sonuç olarak;
- Maraşlı insanlar, korkusuz, bahadır, civanmert insanlardır!.. Böylesi bir beldede, baykuşların ses çıkarması, cıyak cıyak ötmesi mümkün değildir.
Din, iman, vatan, millet, bayrak, ar, namus denildiği zaman, her Maraşlı insanımız hemen ayağa kalkar, 102 yıl önce yapmış olduğu gibi yine bayrak bayrak haykırır, “daha ölmedik” diyerek K. Maraş’ı korumaya çalışır.
- Maraş insanı, devletine, devlet büyüklerine bağlı, itaatkâr bir millettir. Dinine düşkün, mabedine meftun, din adamlarına sonsuz hürmet gösteren bir İl’imizdir.
Halkı, böylesi saygılı bir halk iken, yazanı, çizeri, edibi, şairide gayet hürmetkâr, bu topraklara meftun insanlardır. Dolayısıyla, K. Maraş’ın her şeyi, içilecek suyundan tutundan da yaylasına, dağlarına, ovalarına, enerji üreten Termik fabrikası, gölleri, akar suları, Ceyhan nehri, Hurman çayı korunması, sahip çıkılması birer Allah vergisi nimetlerdir.
Kurtuluş savaşı sırasında, K. Maraş’tan ve Afşin, Elbistan insanlarından Yemen çöllerine gidenler, orada kalanlar, şehid düşenler o topraklarda kaldıkları gibi, geride kalan bizlere de bağrımızı döğerek ” Ahh etme!” dönemleri yaşatmışlardır. Ruhları şad, mekan ve makamları cennet olsun!
- Maraş’ın, 102 nci kurtuluş gününü kutlar, düşman çizmesinin bir daha topraklarımıza ayak basmamasını Allah’tan niyaz ederim. Selam ve dua ile…
*
Şerafettin Özdemir
