*

Her nefis ölümlüdür, bir gün emr-i Hak gelir,

Takdîr-i İlâhî’dir, ecel muhakkak gelir,

Kimine vuslat olur, kimine fîrak gelir,

                        Hüzünlü gönüllerin bahtına hicrân düşer;

                        Bir melâl denizinde kalpler perişan düşer…

Sıradağlar misâli kıyâma durur hasret,

Biter “dünya sürgünü”, hitâma erer gurbet,

Süzülür kirpiklerden damla damla muhabbet,

                        Zamanın sînesine gözyaşı düğümlenir,

                        Bir vedânın ardından, “Boş kaldı mihrap” denir.

Göklerden nur yağarken O’nun cenâzesine,

Duâlar eşlik etti Mâverâ’nın sesine,

“Rahmet buharı” dendi semânın bûsesine,

Yalın kılıç bir sevdâ çekilince kınından,

                        ‘Yedi Ocak’ tutuştu bir gönül yangınından…

Rehber oldu herkese yaşadığı hayatla,

Bir ömrü tamamladı nasîhatla, irşatla,

Cennet içre yürüdü nûrânî bir kanatla…

Afşin’in Yeni Camisine Hoparlörleri takılıyor!

            Gönüller O’na müştak, sîneler O’na meftûn,    

            Yaktı hicrân ateşi; gönül mahzûn, dil mahzûn…

Tasavvuf halkasının “Gül” yüzlü pîriydi O,

Târiflere sığmayan müstesnâ biriydi O,

Hem “Nakşî”, hem “Halvetî”, hem de “Kâdirî”ydi O,

                        O, mürşîd-i kâmildi, bu toprağın nûruydu;

                        O Yozgat’ın gurûru, kalplerin sürûruydu…                               

Hâlimizi târife kalmadı dilde tâkat,

Kadrini bilemedik “Efendi”nin, biz “Heyhât!”

Ay yandı, Güneş yandı, yandı bütün kâinât…

Geceye göz ekleyen bir ‘kutbu’ kaybettik biz,

Ve şimdi öksüz kaldık, zâten Gül Yetimi’yiz…

           *

                      Dr. Mehmet GÜNEŞ

 *

* Bu şiir; 7 Ocak 2002’de Hakk’a yürüyen Şeyhzâde Ahmet Efendi Hazretleri(k.s.)’nin toprağa verilmesinden bir gün sonra 9 Ocak 2002 tarihinde kaleme alınmıştır.