“Hu Hu” diye seslenirdik komşumuza…

“eyvallah” dilimizin pelesengi idi…

“Hay”dan gelip “hu”ya giderdik…

“Hay ,Hay” Efendim ! diye kabul ederdik tekliferi…

“Allah, Allah, Allah,Allah ” diyerek şehadete koşardık Tuna boylarında…

“Allah Allah”, “Sübhanellah”, “Allahü Ekber “  idi hayretlerimiz.

Şimdilerdeki gibi “Vaaaauuv” diye yada “ohaa” diye, gayri Müslim  kırması çığlıklar atmazdık.

Kızgınlığımızı :

“Tövbe estağfirullah”  “fesübhanellah” zikri anlatırdı.

“Aman Allahım” derdik “oh my god” girmeden dilimize …

“Salavat” anlatırdı bazen yanlış bir iş yapıldığını…

“Neuzübillah” çekmek idi istemediğimiz bir şey gördüğümüzde…

“Bismillah ”ile başlarlardı her hayrın başı .

“Hay Allah” iyiliğimizi vermeye devam edeydi …

“Allah Allah İllallah , Muhammedün Rasülüllah” sonrası derdik alkışlarla yiğitlere “Maşallah”

Bugün Afşin’de Vefat edenler!

“Ya sabır” öfkemizin ilacı idi ….

“Hasbünallâhü ve ni’mel-vekîl!” diyerek Allah’ı “vekil” ederdik çaresiz kalınca…

“Ya Şâfi” dokunurdu yaramıza merhemden evvel …

“İnna lillah” ayeti teselli ederdi geride kalanları…

“Hak’ka yürürdük” eskiden ölmezdik biz …

“Bu da geçer ya hû!”, “Vazgeç ya hû!”, “Hoş gör ya hû!” hatları süslerdi Tekke ve zaviyelerin iş yerlerimizin duvarlarını, psikiyatrik ilaçlarlar dünyamıza girmeden…

-Velhasılı kelam; 

Azizim !

“eskiden yaşarken zikrederdik , şimdi zikrederken bile o hali yaşamıyoruz”…

O güzel hallerimize tekrar dönmemiz ve yaşamamız dileği ile…

Özümüze dönelim,

Sözümüzü güzele çevirmek için…

(Alıntıdır)