“Hu Hu” diye seslenirdik komşumuza…
“eyvallah” dilimizin pelesengi idi…
“Hay”dan gelip “hu”ya giderdik…
“Hay ,Hay” Efendim ! diye kabul ederdik tekliferi…
“Allah, Allah, Allah,Allah ” diyerek şehadete koşardık Tuna boylarında…
“Allah Allah”, “Sübhanellah”, “Allahü Ekber “ idi hayretlerimiz.
Şimdilerdeki gibi “Vaaaauuv” diye yada “ohaa” diye, gayri Müslim kırması çığlıklar atmazdık.
Kızgınlığımızı :
“Tövbe estağfirullah” “fesübhanellah” zikri anlatırdı.
“Aman Allahım” derdik “oh my god” girmeden dilimize …
“Salavat” anlatırdı bazen yanlış bir iş yapıldığını…
“Neuzübillah” çekmek idi istemediğimiz bir şey gördüğümüzde…
“Bismillah ”ile başlarlardı her hayrın başı .
“Hay Allah” iyiliğimizi vermeye devam edeydi …
“Allah Allah İllallah , Muhammedün Rasülüllah” sonrası derdik alkışlarla yiğitlere “Maşallah”
“Ya sabır” öfkemizin ilacı idi ….
“Hasbünallâhü ve ni’mel-vekîl!” diyerek Allah’ı “vekil” ederdik çaresiz kalınca…
“Ya Şâfi” dokunurdu yaramıza merhemden evvel …
“İnna lillah” ayeti teselli ederdi geride kalanları…
“Hak’ka yürürdük” eskiden ölmezdik biz …
“Bu da geçer ya hû!”, “Vazgeç ya hû!”, “Hoş gör ya hû!” hatları süslerdi Tekke ve zaviyelerin iş yerlerimizin duvarlarını, psikiyatrik ilaçlarlar dünyamıza girmeden…
-Velhasılı kelam;
Azizim !
“eskiden yaşarken zikrederdik , şimdi zikrederken bile o hali yaşamıyoruz”…
O güzel hallerimize tekrar dönmemiz ve yaşamamız dileği ile…
Özümüze dönelim,
Sözümüzü güzele çevirmek için…
(Alıntıdır)
Afşin’de Kayısı’lar Çağla oldu.
Gastronomi Yarışmasında derece alamayan Afşinli Öğrenciler gönülleri fethettiler.
Muhtar Ömer Terzi öncülüğünde Armutludede Mezarlığının bakımı yapıldı.
Afşin’de Yaylacılar Yaylalara çıkmaya başladı.
“ŞEHİDLER DİRİDİRLER LAKİN SİZ ANLAMAZSINIZ!”
Babadan Oğula,37 yıldır değişmeyen Lezzet; “Afşin Ekmek Unlu Mamulleri”
EĞER DOĞRUYSA TUZ KOKMUŞTUR.